قضاوت

قضاو قضاوتدر لغت به معاني متعددي آمده است كه همه آن معاني به انقطاع و تماميت بر مي‌گردد و بيش از ده معنا درباره آن ذكر شده است كه مشهورترين معناي آن حكم و فرمان است و معناي اصطلاحي آن داوري ميان مردم براي رفع نزاع و كشمكش ميان آنان است و معناي لغوي قضا با معناي اصطلاحي آن متحد مي‌باشد.[1] فقها براي قضا تعابير مختلف ارائه داده‌اند پنج تعريف درباره قضا توسط حنبلي‌ها، مالكي‌ها، شافعي‌ها و حنفي‌ها و سپس فقهاي اماميه وجود دارد كه در اين پژوهش تعريف فقهاي اماميه مورد نظر است. بنا بر تعريف فقهاي اماميه قضا يك نوع ولايت شرعي است براي كساني كه اهليت فتوا نسبت به جزئيات قوانين بر اشخاص را دارند تا حقي را ثابت نموده و مستحق آن را استيفا نمايد.[2]

1-    مردی لواط کننده را نزد علی (ع) بردند تا حکم بر آن اجرا کند مولا فرمود :بین خراب شدن دیوار بر سرت و گردن زدن و در آتش انداختن یکی را انتخاب کنمرد پرسید : کدامیک از مجازات ها سختراست علی (ع) فرمود در آتش سوختن اشد مجازات هاست مرد اجازه خواست تا قبل از اجرای حکم دو رکعت نماز بخواند و سپس دست بر دعا برداشت و گفت خدایا من مصیبتی کردم و بدرگاه تو توبه نمودم و از خلیفه ات خواستم تا اشد مجازات را بر من اجرا کند تا از آتش غضب تو در آن جهان ایمن باشم که بر این حکم راضیم که کفاره گناهم میباشد ؛ که حضرت گریست و فرمود برخیز که تو آمرزیده ای مرد گفت یا علی حکم خدا را معطل میکنی ؟ علی (ع) فرمود تو گناهی کردی و توبه نمودی و خداوند توبه کننده ها را عفو مینماید و بر امام است که بر خدای خویش تأسی بکند.

نتیجه گیری زود پس از رخدادھای مھم زندگی از بی خردی است.

وظیفه ما نیست که خطای دیگران را جستجو کنیم وبه قضاوت درباره دیگران بنشینیم.ما باید تمام نیروی خویش را برای قضاوت در کار خودمان صرف کنیم و تا وقتی که حتی یک خطا در خود می بینیم حق نداریم که در کار مردم دیگر دخالت کنیم

ای خدای بزرگ به من کمک کن تا وقتی می خواهم درباره راه رفتن کسی قضاوت کنم، کمی با کفش های او راه بروم.